* azərbaycan dilinin orfoqrafiya lüğətində mövcuddur
* Sözün müxtəlif mətnlərdə yazılışı.
1 is. [ər.] Başlanğıc, ilk, əvvəl (intiha ziddi.) Ayın ibtidası. – İnsan, ömrünün ibtidasından intihasına qədər möhtacdır təhsili-ülumə. H.Zərdabi. [Şeyx Sənan:] Bir səfərdir bu, adəta, məchul; Qayə məchul, ibtida məchul… H.Cavid. [Murad] bu məqsədlə 1921-ci ilin ibtidasında Bakıdan çıxmış(dı). S.Hüseyn. // sif. İlk, birinci. Sonanın ibtida müəlliməsi nəhayətdə ağıllı və pedaqoji elminə qabil bir arvad idi. N.Nərimanov. // zərf Əvvəlcə, ən əvvəl, ibtidada. İbtida ustaddan dərsim alanda; Oxuyub yetişdim, ay sinə-sinə. Aşıq Ələsgər. □ İbtida etmək (qılmaq) – başlamaq. İbtida eyləyib girdim meydana; Aşıqlar ustadı, görün handadı? Qurbani.
Azərbaycan dilinin izahlı lüğəti / ibtida2 İBTİDA’ ə. 1) başlama; 2) başlanğıc, baş, əvvəl.
Klassik Azərbaycan ədəbiyyatında işlənən ərəb və fars sözləri lüğəti / ibtida2 I сущ. начало, изначальное состояние, зарождение, начальный период. İşin ibtidası начало дела, həyatın ibtidasından с начала жизни, ilin ibtidasından с начала года II прил. первый, начальный. İbtida müəllimim мой первый учитель, ibtida maşınlar первые машины, ibtida aeroplanlar первые аэропланы
Azərbaycanca-rusca lüğət / ibtida1 [ər.] 1. сущ. эвел, кӀвенкӀв, сифте; ayın ibtidası вацран эвел; ibtida etmək (qılmaq) авалун, башламишун; 2. прил. сифтегьан, сад лагьай; 3. нареч. сифте, кӀвенкӀве, лап эвел.
Azərbaycanca-ləzgicə lüğəti / ibtida