* azərbaycan dilinin orfoqrafiya lüğətində mövcuddur
* Sözün müxtəlif mətnlərdə yazılışı.
1 is. [ər.] ədəb. Şeirdə: beytlərin və ya misraların son söz və ya səslərinin uyğunluğu, həmahəngliyi. Bu şerin qafiyələri düz gəlmir. – Demirəm mən sənə şair deyilsən, var şerin; Vəzni var, qafiyə var, qaliba yox can, Yusif! S.Ə.Şirvani.
Azərbaycan dilinin izahlı lüğəti / qafiyə2 ə. şeirdə beytlərin və ya misraların son hərflərinin uyğun gəlməsi.
Klassik Azərbaycan ədəbiyyatında işlənən ərəb və fars sözləri lüğəti / qafiyə1 Ərəbcədir, cəm forması qəvafi kimidir. (Bəşir Əhmədov. Etimologiya lüğəti) “Qafiyə” sözünün kökü olan قفو birinin izində olmaq, birini təqib etmək anlamında işlədilən 3 samitli bir feildir. Anadolu türkcəsində işlədilən kafa (qafa - baş) sözü də ərəb dilində “qafiyə” ilə eyni kökdəndir. Mənşəyini nəzərə alsaq, “kafa” sözü, əslində, başın arxa nahiyəsinə - boyun ardına deyilməlidir. Məhz bu anlamda “qafa” və “qafiyə” sözlərinin etimoloji kökü (qfv) eyniləşir: “arxadan gəlmə”, “izi ilə gəlmə”. Şeirdə də qafiyəli misralar bir-birini təqib edir, izləyir. (Coşqun Zəki)
Azərbaycan dilinin etimologiya lüğəti / qafiyə2 сущ. рифма 1. лит. созвучие окончаний слов, завершающих стихотворные строки 2. муз. стихотворная форма, используемая ашугами
Azərbaycanca-rusca lüğət / qafiyə1 [ər.] сущ. лит. рифма (шиирда, манида цӀарарин эхирда сад-садав кьур, сад-садав туькӀвей гафар, ванер).
Azərbaycanca-ləzgicə lüğəti / qafiyə