* azərbaycan dilinin orfoqrafiya lüğətində mövcuddur
* Sözün müxtəlif mətnlərdə yazılışı.
Sözün tezliyi - sözün mətnlərdə hansı tezliklə rast gəlinmə göstəricisidir. Bu rəgəm 1 000 000 söz arasında sözün neçə dəfə meydana gəlməsini göstərir.
2003 | ••••••• | 0.39 |
2004 | •••••• | 0.34 |
2006 | •••••••••••••••••••• | 1.13 |
2007 | •••• | 0.21 |
2009 | ••••••••••• | 0.64 |
2010 | •••••••••••••••••••• | 1.18 |
2011 | ••••• | 0.26 |
2012 | •• | 0.09 |
2013 | •••••••••• | 0.58 |
2014 | ••• | 0.17 |
2017 | ••• | 0.16 |
2019 | ••• | 0.14 |
1 is. [ər.] ədəb. Şeirdə: beytlərin və ya misraların son söz və ya səslərinin uyğunluğu, həmahəngliyi. Bu şerin qafiyələri düz gəlmir. – Demirəm mən sənə şair deyilsən, var şerin; Vəzni var, qafiyə var, qaliba yox can, Yusif! S.Ə.Şirvani.
Azərbaycan dilinin izahlı lüğəti / qafiyə1 Ərəbcədir, cəm forması qəvafi kimidir. (Bəşir Əhmədov. Etimologiya lüğəti) “Qafiyə” sözünün kökü olan قفو birinin izində olmaq, birini təqib etmək anlamında işlədilən 3 samitli bir feildir. Anadolu türkcəsində işlədilən kafa (qafa - baş) sözü də ərəb dilində “qafiyə” ilə eyni kökdəndir. Mənşəyini nəzərə alsaq, “kafa” sözü, əslində, başın arxa nahiyəsinə - boyun ardına deyilməlidir. Məhz bu anlamda “qafa” və “qafiyə” sözlərinin etimoloji kökü (qfv) eyniləşir: “arxadan gəlmə”, “izi ilə gəlmə”. Şeirdə də qafiyəli misralar bir-birini təqib edir, izləyir. (Coşqun Zəki)
Azərbaycan dilinin etimologiya lüğəti / qafiyə2 сущ. рифма 1. лит. созвучие окончаний слов, завершающих стихотворные строки 2. муз. стихотворная форма, используемая ашугами
Azərbaycanca-rusca lüğət / qafiyə1 [ər.] сущ. лит. рифма (шиирда, манида цӀарарин эхирда сад-садав кьур, сад-садав туькӀвей гафар, ванер).
Azərbaycanca-ləzgicə lüğəti / qafiyəə. şeirdə beytlərin və ya misraların son hərflərinin uyğun gəlməsi.
Klassik Azərbaycan ədəbiyyatında işlənən ərəb və fars sözləri lüğəti