* azərbaycan dilinin orfoqrafiya lüğətində mövcuddur
* Sözün müxtəlif mətnlərdə yazılışı.
1 is. [ər.] tar. 1. Böyük bir şəxsin yerini dolandıran şəxs; vəkil, canişin. Padşahın naibi. 2. Yerli inzibati idarə rəisi, kənd icması başçısı. Nahiyə naibi. Qəza naibi. Şəhər naibi. – Keşikçi [qasidi] naibin yanına götürdü. M.S.Ordubadi. 3. Köməkçi, əlaltı. [Xotkar:] Ondan sonra ya gərək gedib ona nökərdən, naibdən olaq, ya da ki, qaçıb dağlarda, daşlarda qaçaqlıq eləyək. “Koroğlu”. Hatəm xan nökər, naiblə birlikdə atlanıb, Yədulla xanın malikanəsinə üz qoydular. S.Rəhimov.
Azərbaycan dilinin izahlı lüğəti / naib3 ə. 1) hökmdarı əvəz edən; hökmdarın nümayəndəsi; 2) katib; 3) qazının vəkili; 4) müavin.
Klassik Azərbaycan ədəbiyyatında işlənən ərəb və fars sözləri lüğəti / naib1 Ərəbcədir, “müavin”, “canişin” deməkdir. Qadın adı olduqda Naibə kimi işlədilir. (Bəşir Əhmədov. Etimologiya lüğəti)
Azərbaycan dilinin etimologiya lüğəti / naib1 1. NAİB (tar.) Naib onun kim olduğunu və nə üçün gəldiyi barəsində sual verməyə başladı (M.S.Ordubadi); KATİB Qapı birdən açılır; Katib girir içəri; Güllə kimi açılır; onun sözləri.. (R.Rza); MÜNŞİ ..özü də əyalətin qoltuğunda bircə otaqda bir münşi ilə əyləşirdi və ayda ikisi birlikdə ancaq yüz tümən dövlətdən hüquq alırdı (C.Məmmədquluzadə). 2. naib bax canişin
Azərbaycan dilinin sinonimlər lüğəti / naib1 сущ. истор. наиб: 1. уполномоченный, осуществляющий военно-административную власть на определённой территории 2. в некоторых странах Ближнего Востока – заместитель или помощник какого-либо начальника или духовного лица
Azərbaycanca-rusca lüğət / naib1 [ər.] сущ. ист. наиб (1. векил, жанишин; padşahın naibi пачагьдин наиб; 2. гьаким, начальник, чӀехиди; 3. куьмекчи, гъилибан).
Azərbaycanca-ləzgicə lüğəti / naib