* azərbaycan dilinin orfoqrafiya lüğətində mövcuddur
* Sözün müxtəlif mətnlərdə yazılışı.
1 bax eyvan. ◊ Qulaq seyvanı anat. – qulağın xarici hissəsi.
Azərbaycan dilinin izahlı lüğəti / seyvan2 Eyvan. Fələk, şad könlümdən alma həvəsi, Ayırma yarımdan, tutaram yası. Necə oldu bu seyvanın yiyəsi? Dərd-qəmi var, tamam ağlar qalıbdı. (“Səyyad və Sədət”) * Mən gələndə seyvanda durmuşdu, Ağ üzündə halqa birçək burmuşdu, Firəngi qayçıynan telin vurmuşdu, Oğul, sən adın de, mən nişan verim. (“İrvahım”)
Azərbaycan dastanlarının leksikası / seyvan1 Farscadır, əsli “sayəban”dır, sayə “kölgə” deməkdir, ban bizdəki -lı şəkilçisinə uyğun gəlir: nigah-ban, sar-ban. Seyvan “kölgəlik” (balkon, eyvan) kimi başa düşülə bilər. (Bəşir Əhmədov. Etimologiya lüğəti) (Bəşir Əhmədov. Etimologiya lüğəti)
Azərbaycan dilinin etimologiya lüğəti / seyvan