* azərbaycan dilinin orfoqrafiya lüğətində mövcuddur
* Sözün müxtəlif mətnlərdə yazılışı.
1 is. [ər.] 1. Dünyanın zövq və nemətlərindən əl çəkib vaxtını ibadətlə keçirən dindar adam. Zahidi-xudbin nə bilsin zövqünü eşq əhlinin; Bir əcəb meydir məhəbbət kim, içən huşyar olur. Füzuli. Pərdeyidam eyləmiş zahid ridasın xəlq üçün. Qövsi. İstəyir cənnəti zahid bu qədər hiylə ilə; Əbləhin fikrini gör, dildə təmənnasına bax. S.Ə.Şirvani. 2. məc. Cəmiyyətdən, insanlardan qaçaraq qapalı həyat keçirən adam haqqında. Zahid olub, heç kəsə qarışmaz.
Azərbaycan dilinin izahlı lüğəti / zahid3 ə. 1) Allah adamı, mömin, ibadətlə məşğul olan, abid; 2) dünya malından imtina edib ömrünü yalnız Allaha ibadətlə keçirən adam; 3) pəhriz edən, pəhrizkar; 4) asket.
Klassik Azərbaycan ədəbiyyatında işlənən ərəb və fars sözləri lüğəti / zahid1 ZAHİD – RİND İstəyir cənnəti zahid bu qədər hiylə ilə; Əbləhin fikrini gör, dildə təmənnasına bax (S.Ə.Şirvani); Rind hər şeyi danan, qeydsiz və laübalı adamdır.
Azərbaycan dilinin antonimlər lüğəti / zahid1 is. ermite m, anachorète m ; məc. reclus m, recluse f ; ascète m, f
Azərbaycanca-fransızca lüğət / zahid1 [ər.] сущ. загьид (1. дуьньядин вири няметрилай гъил къачуна вичин вахт ибадат авуналди акъудзавай диндар кас, аскет, фекьи (пер. рах.); 2. пер. инсанривай яргъаз, инсанрин арадиз экъечӀ тийиз, хелветда гьахьна уьмуьр гьалзавай кас).
Azərbaycanca-ləzgicə lüğəti / zahid