Narrativ
Narrativ (lat. narrare; mənası – "nağıl etmək, demək") — söz və ya obrazlar ardıcıllığı şəklində oxucuya və ya dinləyiciyə təqdim edilən, bir-biri ilə əlaqəli hadisələrin müəyyən toplusu haqqında öz-özünə yaradılmış nağıl etmə. "Narrativ" termininin mənalarının bir hissəsi ümumi işlənən "povest", "hekayə" sözləri ilə üst-üstə düşür. Narrativ doktrinası narratologiyanın çərçivəsindədir.
== İstinadlar ==
== Əlavə ədəbiyyat ==
Калмыкова Е. С., Мергенталер Э. Нарратив в психотерапии: рассказы пациентов о личной истории (часть II) // Журнал практической психологии и психоанализа, № 2, 2002 г.
Карабаева А. Г. Нарратив в науке и образовании // Инновации и образование: Сборник материалов конференции. Серия «Symposium», вып. 29. — СПб.: Санкт-Петербургское философское общество, 2003. — С. 89—96.
Narratologiya
Narratologiya (fr. narratologie; narrativ nəzəriyyəsi, povest nəzəriyyəsi) — bütövlükdə hekayəni öyrənən elmi intizam. Narratologiya müxtəlif rəvayətlərin ümumi xüsusiyyətlərini müəyyən etmək, onlar arasındakı fərqləri müəyyən etmək, rəvayətlərin yaranma və inkişaf qanunauyğunluqlarını sistemləşdirmək vəzifəsini qarşısına qoyur .
== Təsviri ==
Narratologiya klassik (burada rəvayətçinin olması rəvayətin əlamətidir) və strukturalist (təsviri mətndən fərqli olaraq, situasiyanın zamanla inkişafı ilə müəyyən edilir) strukturlara bölünür.
Narratologiyada bədii mətn iki müstəvidə nəzərdən keçirilir: nəql olunmuş hekayə (məzmun müstəvisi) və rəvayətin özü (ifadə müstəvisi). N.-nin bütün digər anlayışları bu diaxroniya faktından irəli gəlir: uydurma (uydurmalıq) və faktlıq (reallıq), rəvayətçilərin (rəvayətçilərin) növləri, povest instansiyalarının iyerarxiyası (real və abstrakt müəllif, rəvayətçi, ideal və konkret oxucu, obraz oxucu), müəllif obrazı (oxucu ilə oynamaq məqsədi ilə rəvayətçiyə və ya personaj-rəvayətçiyə şəxsi, bioqrafik cəhətdən yoxlanıla bilən əlamətlər bəxş etmək) və s. ilk ikisi: danışılan hekayənin istiqaməti və rəvayətin özü - ünsiyyət, sözün hədəflənməsi. Bu plan, bədii mətndə oxucunun müəllifi tərəfindən müxtəlif növ təxribatlar şəklində əksini tapan müəlliflə oxucunun ziddiyyətinə bağlanır (rəvayət olunan hekayənin uydurmalığını və ya əksinə, etibarlılığını vurğulayır), müəllif maskaları, “mətndəki mətn” hekayə strategiyaları, metanstrasiya (mətndə plan yaratmaq, bu mətnin yaradılması prosesi, mimesisin məhvi), metatekstuallıq (ön sözlər, epiloqlar, insert romanları və s.), eyni hekayəyə fərqli baxış bucağı olan və ya eyni hekayənin fərqli təqdimatı olan rəvayətçilərin sistemin yaradılması. .
Bədii ədəbiyyata münasibətdə “nağıl” termini geniş mənada bütün nitq növlərinin – rəvayətin, təsvirin, əsaslandırmanın məcmusu kimi başa düşülməlidir, çünki faktiki bədii və qeyri-bədii rəvayət bütün bu nitq növlərini əhatə edir.
Nağıl müəyyən rəvayətçi və ya rəvayətçi tərəfindən şifahiləşdirilmiş (səsləndirilmiş) nitq aktıdır.Onların fərqləndirici xüsusiyyətləri:
açılma dərəcəsinə görə: dastançı daha çox şəxsən göstərilir, çox vaxt eyni zamanda qəhrəman, əsərdəki hadisələrin şahidi və hətta müəllifin obrazı (qəhrəman-rəvayətçi, müəllif-dastançı); “Rəvayətçi” şəxsən işarələnmir, mücərrəddir, onun funksiyası yalnız rəvayətə endirilir;
öz nöqteyi-nəzərinin olması/yoxluğu ilə: rəvayətçi - onun nöqteyi-nəzəri müəllif-yaradıcının nöqteyi-nəzərinə ən yaxındır, lakin hər şeydə deyil və həmişə üst-üstə düşmür.
