* azərbaycan dilinin orfoqrafiya lüğətində mövcuddur
* Sözün müxtəlif mətnlərdə yazılışı.
1 is. məh. 1. Quşun yeni yumurtadan çıxmış tüksüz balası; ətcəbala. Gözünün önündə qara, boz ilan; Girib yuvasına, edərdi talan; Körpə balaları udardı diri; Qalmazdı salamat zılğanın biri. H.K.Sanılı. Onun dişsiz ağzı zılğa cücə kimi açıldı. S.Rəhimov. 2. Quraqlıqdan sıxıntı çəkib incəlmiş. Zılğa taxıl (bitki). 3. Çox zəif, tək-tük tükləri olan. Onun başının tükləri təpədən yanlara qədər tökülmüş, ortası zılğa (z.) qalmışdı. S.Rəhimov.
Azərbaycan dilinin izahlı lüğəti / zılğa1 I сущ. диал. 1. неоперившийся птенец II прил. тощий: 1) болезненно худой. Zılğa uşaq тощий ребёнок 2) скудный, редкий, слабый (о растительности)
Azərbaycanca-rusca lüğət / zılğa1 cущ. нугъ. 1. денбел, цел (нуькӀрен цӀийиз какадай акъатай чӀар алачир таза шараг); 2. кьурагьвиляй тади фена зайиф хьайи (мес. техил, набатат); 3. гзаф зайиф, тек-туьк чӀар алай.
Azərbaycanca-ləzgicə lüğəti / zılğaI (Cəbrayıl, Zəngilan) 1. b a x zığla (Zəngilan). – Quşun balası hələ zılğadı, uçə:lmir; – Divardakı ilan zılğaları uddu; – Düləçənin balalarının hamısı hələ zılğadı 2. anadan təzəcə doğulmuş uşaq (Cəbrayıl) II (Füzuli, Sabirabad, Şamaxı) balacaboy (adam) III (Daşkəsən, Şəki) arıq, zəif. – Uşax əmələ gəlmir, heylə zılğa durur (Şəki)
Azərbaycan dilinin dialektoloji lüğəti.