* Sözün müxtəlif mətnlərdə yazılışı.
1 is. [ər.] Məkkənin yanında olub, suyu dindar müsəlmanlar tərəfindən müqəddəs sayılan bir quyunun adı (klassik şeirdə təmizlik, paklıq, saflıq, duruluq rəmzi kimi işlənir). Köysünə vuran həcər kimi daş; Zəm-zəm kimi gözdən axıdan yaş. Füzuli. Zəm-zəm tək oldu kuyinə əşki rəvan, rəvan; O, Kəbə içrə görmədi əhli-səfa, səfa. S.Ə.Şirvani. Çalxanır sonalar, çığrışır qazlar; Zəmzəm zümzüməli göllərin, dağlar! Aşıq Ələsgər. □ Abi-zəmzəm – bax ab.
Azərbaycan dilinin izahlı lüğəti / zəm-zəm1 сущ. 1. религ. название колодца у храма в Мекке 2. поэт. символ чистоты
Azərbaycanca-rusca lüğət / zəm-zəm1 [ər.] сущ. Зем-Зем, Земзем (Меккедин патав гваз, яд диндар мусурманри мукъаддас яз гьисабзавай са къуюдин тӀвар; классик шиирра михьивилин, паквилин, сафвилин лишан); abi-zəmzəm кил. ab.
Azərbaycanca-ləzgicə lüğəti / zəm-zəm